آرامگاه خواجوی کرمانی جایی که قدمت شعر در دل سنگ زندگی می‌کند

آرامگاه کمال‌الدین ابوالعطا معروف به خواجوی کرمانی، یکی از جاذبه‌های فرهنگی و ادبی مهم شهر شیراز است که در کنار دروازه قرآن و در دامنه کوه صبوی قرار دارد. این مقبره در تنگه «الله اکبر» واقع شده است.

خواجوی کرمانی یکی از شاعران برجسته قرن هشتم هجری قمری و از شاعران برجسته دوره ایلخانی است که در کرمان به دنیا آمد، اما سال‌های پایانی عمرش را در شیراز گذراند و در همان‌جا درگذشت. گفته می‌شود حافظ شیرازی تحت تأثیر اشعار او قرار داشته و از خواجو الهام گرفته است.

این آرامگاه بدون سقف و در فضای بازی ساخته شده که نمادی از سادگی و عظمت این شاعر بزرگ است. در مرکز بنا، سنگ قبر خواجو در داخل یک محفظه شیشه‌ای قرار دارد و روی آن آیه‌ای از سوره الرحمن حک شده است. در کنار مزار، مجسمه‌ای سنگی از خواجو وجود دارد که در حالی کتابی در دست دارد و انگار در حال خلق یک غزل تازه است.

کمی بالاتر از مقبره، سه غار قرار دارند که محل عبادت و خلوتگاه خواجو و دیگر عارفان آن زمان بوده است. همچنین مقبره یکی از وزرای دوره ایلخانی نیز در نزدیکی یکی از این غارها قرار دارد.

هنگام ورود به این مکان، ابتدا در محوطه‌ای که دور تا دورش با ستون‌ها و طاق‌های سفید رنگ پوشیده شده است، مجسمه خواجو را مشاهده می‌کنید. سپس از طریق پله‌های سنگی به سمت بالا حرکت می‌کنید و از باغ سرسبز و زیبایی به نام بوستان خواجو رد می‌شوید. این مجموعه به دلیل دید برجسته‌اش به شهر شیراز، یکی از نقاط محبوب عکاسی و لحظات تأمل‌برانگیز است.

معماری این آرامگاه بسیار ساده ولی زیبا است. دو ستون بلند در دو طرف بنا، نمادی از عظمت این شاعر است. روی سنگ قبر هیچ نامی از خواجو وجود ندارد و فقط عبارت «کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ وَ یَبْقَی وَجْهُ رَبّکَ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ» حک شده است.

این مکان به نوعی شباهت‌هایی به هنر تخت‌جمشید دارد؛ از جمله نقش‌های تزیینی و نقوش باستانی. همچنین شیر سنگی در محل به یادآور تمدن‌های قدیمی ایران است.

در کنار آرامگاه، چندین کتیبه سنگی با اشعار خواجو دیده می‌شود که احساسی عمیق از شعر و فرهنگ ایرانی را القا می‌کند. منظره بسیار زیبای شهر شیراز از این نقطه، تجربه‌ای ناب را برای بازدیدکنندگان فراهم می‌کند.